Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) określa rehabilitacje jako postępowanie o pełnym charakterze, skierowane do osób niepełnosprawnych, zarówno w kwestiach fizycznych, jak i psychicznych, mając przywrócić chorego do całkowitej bądź wystarczającej sprawności fizycznej i psychicznej, umożliwiającej podjęcie pracy zarobkowej oraz uczestnictwo w życiu społecznym.
Rehabilitacja jako proces medyczno-społeczny rozwinęła się po II wojnie światowej. Została ona wówczas włączona do faz terapii, po diagnozowaniu i leczeniu. Rehabilitacja opiera się na czterech podstawowych zasadach: powszechności, kompleksowości; wczesności oraz ciągłości.
Kompleksowość dotyczy różnorodności w rodzajach zajęć rehabilitacyjnych. Prowadzone są terapie z udziałem specjalistów z wielu dziedzin medycyny i innych nauk, a dokładniej z lekarzami rehabilitantami, fizjoterapeutami, pielęgniarkami, neurologami, ortopedami, reumatologami, kardiologami urologami, pediatrami oraz terapeutami zajęciowymi.
Proces rehabilitacji medycznej dzieli się na terapię medyczną, społeczną i zawodową. Zajęcia z zakresu medycyny, określanej również jako fizjoterapia, to kinezyterapia, fizykoterapia i masaż leczniczy. W kinezyterapii, czyli leczeniu ruchem, wykorzystuje się przede wszystkim ćwiczenia fizyczne, mające poprawić ogólną kondycje ciała. Ćwiczenia mogą dotyczyć grupy narządów lub określonego miejsca w organizmie, szczególnie dotkniętego chorobą.
Fizykoterapia wspomaga jedynie rehabilitacje, rzadko jest stosowana jako samodzielna terapia. Jej efektem jest złagodzenie bólu. Opiera się na użyciu pewnego rodzaju energii, która powstają przy użyciu specjalistycznego sprzętu. W skład fizykoterapii wchodzi elektroterapia, ultradźwięki, magnetoterapia, laseroterapia, światłolecznictwo, ciepłolecznictwo, krioterapia.
Natomiast masaż leczniczy służy pobudzeniu krążenia i rozluźnieniu pacjenta. Uciskanie skóry w miejscach, w których potrzebna jest rehabilitacja kojąco wpływa na samopoczucie chorego oraz pozytywnie wpływa na pracę układu krążenia i układu nerwowego.
Najważniejszą regułą przy prowadzeniu rehabilitacji jest systematyczność. Jedynie regularne zajęcia mogą przynieść dobre efekty. Niezbędne jest również zaangażowania rehabilitanta podczas wykonywanie wszelkich ćwiczeń.
Proces rehabilitacyjny można podzielić na kilka etapów. Pierwszym z nich jest diagnozowanie funkcjonalne. Następnie ustalane są podstawowe cele prowadzania terapii. Przewidywane są również najbardziej prawdopodobne skutki rehabilitacji. Później oceniana jest jej skuteczność. Ewentualnie wprowadzone zostają zmiany, co do metod leczenia.